Zespół cieśni kanału nadgarstka należy do jednej z najczęściej występujących neuropatii. Biorąc pod uwagę przyczyny tego schorzenia, spośród których najczęściej wymienia się cukrzycę, niedoczynność tarczycy, dnę moczanową czy reumatoidalne zapalenie stawów – należy prognozować, że problem w naszym społeczeństwie będzie narastał. Z tych powodów warto poszukiwać skutecznych form leczenia zachowawczego z wykorzystaniem tanich i łatwo dostępnych środków fizjoterapii, ewentualnie wspomaganych farmakologią.

Prezentujemy autorską, bezoperacyjną metodę leczenia cieśni nadgarstka „BP”, która stanowi właściwy dobór technik terapeutycznych, kolejność stosowania oraz parametry. Metoda ta ma zastosowanie w leczeniu zachowawczym, jak również w przypadku przywracania pełnej funkcji ręki po zabiegu chirurgicznym. W każdym przypadku wymagającym uwolnienia z ograniczeń zakresu ruchu, polecamy skorzystanie z terapii manualnej FOI redukującej napięcia mięśniowo-powięziowe.

Program leczenia zachowawczego w autorskiej metodzie Beaty Pruszkowskiej

Z przyjemnością prezentujemy program leczenia zachowawczego wykorzystywanego w innowacyjnej metodzie Beaty Pruszkowskiej (określanej jako metoda „BP”). To zbiór ćwiczeń i zabiegów mających na celu przywrócenie sprawności we wszystkich stopniach cieśni nadgarstka. W leczeniu zespołu cieśni kanału nadgarstka mają zastosowanie różnorakie środki fizjoterapii przedstawione w tej metodzie. Metoda „BP” może w znaczący sposób usprawnić procesy terapeutyczne oraz umożliwić proces zdrowienia. Ma zastosowanie w leczeniu zachowawczym, jak również w przywracaniu pełnej funkcji ręki po zabiegach chirurgicznych.

Program leczenie cieśni nadgarstka składa się z następujących elementów:

• mobilizacja tkanek miękkich poprzez masaż poprzeczny;
• mobilizacja bierna stawów ręki ze szczególnym uwzględnieniem stawu nadgarstkowego;
• kinezyterapia – ćwiczenia czynne wolne kończyny górnej;
• fizykoterapia – nadźwiękawianie okolicy kanału nadgarstka w dawce 0,5 W/c;
• kinesiotaping.

Jakie są objawy zespołu cieśni kanału nadgarstka?

Szacuje się, że na zespół cieśni kanału nadgarstka cierpi aż 1% ogółu populacji i ok. 5% osób pracujących. Zespół cieśni kanału nadgarstka definiowany jest jako konflikt pomiędzy strukturami anatomicznymi a nerwem pośrodkowym na poziomie nadgarstka, co objawia się obrzękiem zapalnym oraz bólem w okolicy nadgarstka i ręki. Najczęściej wymienianymi przyczynami schorzenia są zmiany przeciążeniowe i zwyrodnieniowe związane z pracą zawodową. Jeśli niepokoi Cię nawracający ból w obrębie ręki, zauważasz widoczne zmiany lub męczy Cię uczucie sztywności i parestezje, to koniecznie zgłoś się na leczenie.

Niepokojące powinny być także:

• obrzęki zapalne nerwu i tkanek go otaczających;
• mrowienie zlokalizowane w nadgarstku i okolicach palców od I do III;
• zanik mięśni kłębu;
• uczucie drętwienia i tzw. prądów;
• ból w okolicy nadgarstka i palców.

Jakie są przyczyny zespołu cieśni kanału nadgarstka?

Do zespołu cieśni kanału nadgarstka dochodzi na skutek zmian przeciążeniowo – zwyrodnieniowych. Oznacza to, że u najczęściej pojawia się u osób wykonujących prace ręczne obciążające nadgarstek – związane z powtarzalnością ruchów. Stan zapalny dotyczy głównie pochewek i ścięgien mięśni zginaczy. Wskutek przedłużającego się ucisku dochodzi do zmian niedokrwiennych w nerwie, a następnie stopniowego obumierania aksonów, zaniku czucia w obszarze unerwionym oraz wtórnego zaniku mięśni unerwianych przez nerw pośrodkowy.

Liczną grupę z czynnikiem ryzyka zespołu cieśni kanału nadgarstka stanowią pracownicy przemysłu ciężkiego i budownictwa, urzędnicy, rolnicy, krawcowe, pielęgniarki i lekarze dentyści. Zmniejszenie przestrzeni kanału nadgarstka doprowadza do ucisku na nerw pośrodkowy, a w konsekwencji do zaburzenia w odżywianiu tkanek, co skutkuje wtórnym obrzękiem i nasileniem dolegliwości. Niezwykle istotne jest szybkie zareagowanie na problem i wprowadzenie odpowiedniej rehabilitacji ruchowej przeprowadzanej pod okiem specjalisty.

Ponadto do głównych czynników ryzyka należą:

• obciążenia wielokrotnie powtarzanego ruchu ręki i nadgarstka w czasie pracy;
• zaburzenia ergonomiczne;
• praca przy komputerze;
• choroby ogólnoustrojowe;
• zaburzenia hormonalne;
• podwyższony wskaźnik BMI;
• zaburzenia ukrwienia okolicy kanału nadgarstka;
• zmiany wysiękowe lub urazy.

Jak zdiagnozować zespół cieśni kanału nadgarstka?

W diagnostyce zespołu cieśni kanału nadgarstka wykorzystujemy przede wszystkim badanie podmiotowe, czyli dokładny wywiad z Pacjentem, a także przedmiotowe – w tym test Tinela z opukiwaniem nerwu i zginaniem nadgarstkami, test Phalena oraz test uciskowy Durkana. Wykonujemy także badania laboratoryjne. Do ostatniej grupy zaliczamy w głównej mierze testy neurofizjologiczne EMG, RTG, USG, RM. RTG dłoni i nadgarstka ma charakter przeglądowy i może wnieść pewne informacje co do charakteru urazu. W nerwach zmienionych chorobowo prędkość przewodzenia spada w stosunku do strony zdrowej.